Pomiędzy obojczykiem a łopatką istnieje staw, który przy niektórych urazach może ulec zwichnięciu. Objawami zwichnięcia jest nagły i bardzo silny ból, krwiak i obrzęk oraz zmiana wyglądu stawu. Ból znacznie się wzmaga przy próbie ruchu stawem. Urazowi mogą towarzyszyć wymioty, podwyższona temperatura ciała i omdlenia.
Zwichnięcie stawu barkowego powstaje najczęściej w wyniku upadku na ramię i rozerwania więzadeł w obrębie obwodowej części obojczyka. Staw barkowy ma stosunkowo niewielką ruchomość. Jest jednym z niewielu stawów w organizmie człowieka, którym nie potrafimy ruszać w sposób izolowany.
Podczas zwichnięcia stawu, może dojść również do uszkodzenia innych struktur w jego obrębie. Na uszkodzenie narażony jest nerw pachowy, nerw mięśniowo-skórny, stożek rotatorów czy obrąbek stawowy panewki.
Rozpoznanie zwichnięcia stawu lekarz dokonuje na podstawie objawów, badania manualnego oraz wykonanego zdjęcia RTG. Konieczne jest nastawienie chorego barku, które dokonuje się w znieczuleniu ogólnym, aby zwiotczyć mięśnie i nie dopuścić do innych urazów w trakcie nastawiania. Im szybciej staw zostanie ponownie nastawiony, tym mniejsza szansa na wystąpienie powikłań oraz większa na szybszy powrót do zdrowia. Po nastawieniu stawu konieczne jest ponowne zdjęcie RTG aby ocenić prawidłowość nastawienia. Ciąg dalszy leczenia, polega na rehabilitacji, która jest konieczna do odzyskania pełnej sprawności.
Wyróżniono sześć stopni uszkodzenia stawu barkowo-obojczykowego w zależności od stopnia przemieszczenia obojczyka oraz uszkodzenia struktur więzadłowych. Stopień pierwszy to delikatne naciągnięcie torebki stawu, bez jej większego uszkodzenia. Niewielka niestabilność przednio-tylna świadczy o uszkodzeniu więzadeł barkowo-obojczykowych (stopień II). Niestabilność góra-dół uzyskana po obciążeniu rąk ciężarkami 4,5 do 6,8 kilograma świadczy o stopniu III. Przemieszczenie obojczyka wraz z uszkodzeniem mięśnia czworobocznego to stopień czwarty. Stopień piąty i szósty to duże przemieszczenie obojczyka z uszkodzeniem torebki stawu barkowo-obojczykowego, zerwaniem więzadeł barkowo-obojczykowych oraz kruczo-obojczykowych.