Przedział cenowy operacji - od 12 500 do 19 000 pln.
Najczęściej stosowane metody leczenia operacyjnego ACL
Internal Bracing - najnowsza metoda leczenia operacyjnego ACL.
Jest to najnowocześniejsza metoda naprawy całkowicie uszkodzonego więzadła krzyżowego przedniego i wykonuje się ją podczas zabiegu artroskopii za pomocą specjalnej nici, wprowadzanej wewnątrz struktury więzadła, dzięki której lekarz operujący ma szansę „przyszyć” uszkodzony przyczep do elementu kostnego bez konieczności rekonstrukcji całej struktury więzadłowej i pobierania przeszczepu z innych tkanek.
Metoda ta ma niestety tylko jedno ograniczenie, gdyż można ją zastosować tylko u pacjentów, u których ACL oderwał się w miejscu przyczepu do kości. W przypadku zerwania na przebiegu swojej struktury np. w połowie swojej długości nie nadaje się do tego zabiegu.
Jeśli należycie do Pacjentów, którzy mogą być zakwalifikowani do rekonstrukcji metodą Internal Bracing to należy wykorzystać wygrany los na loterii. Rehabilitacja po takiej operacji postępuje dużo szybciej, pozostawione więzadło goi się dużo lepiej od przeszczepu implantowanego innymi metodami, więc całe leczenie jest krótsze i przyjemniejsze dla pacjenta.
Rekonstrukcja ACL za pomocą ścięgien mięśni półścięgnistego i smukłego.
Jest to najczęściej spotykana procedura operacyjnego leczenia więzadła krzyżowego przedniego. Polega ona usunięciu „rozszarpanych” resztek pierwotnego więzadła, pobraniu i odpowiedniemu przygotowaniu przeszczepu ścięgien dwóch mięśni (odcięte ścięgna odrastają u większości pacjentów w ciągu 2 lat) oraz zamocowaniu nowo wypreparowanej struktury implantami w miejsce zniszczonego więzadła. Przeszczep taki w przeciągu roku od zabiegu ulega przebudowie, uzyskując wytrzymałość porównywalną do oryginalnej struktury ACL.
Niestety tego typu operacja u osób rekreacyjnie uprawiających sport uniemożliwia ciężką aktywność fizyczną przez okres około 9 miesięcy i wiąże się z długotrwałą rehabilitacją.
Rekonstrukcja ACL za pomocą przeszczepu z więzadła rzepki.
Operacja z zastosowaniem więzadła właściwego rzepki to aktualnie rzadkość wśród Pacjentów, choć wśród niektórych chirurgów wciąż uważana za najlepszy i najbardziej wytrzymały i zbliżony budową do oryginału przeszczep więzadła krzyżowego przedniego. Jego wielką zaletą jest fakt, iż pobierany jest on z dwoma przyczepami kostnymi (z rzepki i guzowatości kości piszczelowej), co w przypadku implantacji poprawia jego stabilność i trwałość mechaniczną na ponowne rozerwanie. Dzięki tym elementom więzadło lepiej zrasta się z kością, dając szalenie trwałe połączenie kość – ścięgno – kość. W tym przypadku powrót do lekkiej aktywności sportowej możliwy jest już po około 6 miesiącach od zabiegu.
Niestety przeszczep z więzadła rzepki ma też kilka minusów. Przede wszystkim poprzez proces jego przebudowy pomiędzy 3, a 6 miesiącem od operacji jego wytrzymałość się zmniejsza, dlatego w tym okresie może być bardziej podatne na ponowne uszkodzenie. Trzeba również pamiętać, że pobranie części więzadła właściwego rzepki osłabia również bardzo silny mięsień czworogłowy (o około 30%), jednak u pacjentów, którzy nie uprawiają sportu zawodowo może to nie być bardzo wyczuwalne. Pod względem estetycznym należy także wspomnieć, iż cięcie w przypadku tej metody jest dużo większe, więc blizna jest bardziej widoczna, a ryzyko powikłań rany pooperacyjnej wzrasta.
Inne metody rekonstrukcji ACL.
W medycynie używane są również inne przeszczepy. Najbardziej popularne implanty allogeniczne (od dawców tkanek) oraz implanty sztuczne stosowane są rzadko i w mojej ocenie sprawdzają się co najmniej średnio. Zdecydowanie nie powinny one być stosowane jeśli istnieje możliwość przeszczepu autogenicznego (z własnej tkanki). Zastosowanie tego typu metod zawsze zwiększa ryzyko powikłań, a ich trwałość nie przekracza wytrzymałości więzadeł stosowanych w innych metodach.
